-Anne hamur nerde kaldı???
-Ohh, nihayet kavuştum.
-Kalıplarım da hazır.
-Biraz merdaneyle açalım.
-Kalıplarla şekil de verelim.
-Tabii ki oyun da oynayalım, eğlenelim:)
-Biraz daha açalım...
-Size yok, bu benim kurabiyem, bir tek ben yapacağım:)
-Bak neler yaptım:)))
Bu iki oldu, biz bu günlerde oyun hamurlarıyla değil kurabiye hamuruyla oynuyoruz. İki dakikada kurabiye hamurunu hazırlayıp veriyorum eline; yarım saat, kırk beş dakika mıncıklıyor, önüne de bir iki kalıpla merdaneyi verdiğinde ondan mutlusu yok:)
Bir de pişirip afiyetle yemesi var tabii:)
İşini öyle benimsemiş, öyle özümsemiş ki;
geçenlerde okula gitmediği bir gün babasıyla evdeyken;
"Ben kurabiye yapacağım" diyor.
Babası da "Annen gelince hamurunu hazırlasın da öyle yap." diyor.
Bizim baş aşçı diyor ki:
"Ben hamur hazırlamayı biliyorum."
ve başlıyor hamuru hazırlamaya.
Çocukların nasıl bir gözlem yeteneği var, hayret ettim yine...
Hamurunu kendine göre hazırlamış, şekeri bile yerinde, ne eksik, ne fazla.
İnanmazsınız ailece yüzde yüz kızımın ellerinden ilk kez kurabiye yedik.
Maalesef fotoğraflamak hiç aklıma gelmedi...
Olsun...
Görüntüleri aklıma yazdım nasılsa...
Allahım çok mesudum:)))
http://kumburnu.blogspot.com/2014/04/kurabiye-hikayesi.html
0 评论:
Yorum Gönder